تمام شدن نعمت با ورود به بهشت است.[1]
پیامبر(ص) پیام غدیر را رساند. پروردگار برای تأیید واقعۀ غدیر و بیعت مردم با امیرالمؤمنین(ع)، آیهای فرو فرستاد که در آن دین اسلام را پسازاین کامل، و نعمت را بر مردم تمام، و از دین آنها اعلام رضایت کرد: >الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتي وَ رَضيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ ديناً<[2]
اعلام رضایت پروردگار و کامل شدن دین، معنایی روشن دارد. کامل شدن دین با ولایت، بهمعنای ناقص بودن آن بدون ولایت است. اگر کسی میخواهد در چهارچوب خدا و رسولش، دینداری کند باید پیام غدیر را بپذیرد؛ زیرا دین بدون آن موردرضایت پروردگار نیست.[3] رضایت پروردگار مهمترین نعمت خداوند در بهشت است
>وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنينَ وَ الْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْري مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدينَ فيها وَ مَساكِنَ طَيِّبَةً في جَنَّاتِ عَدْنٍ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظيمُ<[4]
پس با دینِ موردرضایت پروردگار است که مسیر رسیدن به بهشت باز میشود. همچنین خداوند در آیۀ شریفه خبر از تمام شدن نعمت الاهی بر مردم میدهد. نعمتی که اگر معنایی جز بهشت داشته باشد، نعمت نیست؛ چنانکه امام صادق(ع) فرموده است: «تمام شدن نعمت بر مردم، ورود آنان به بهشت است».[5] پس قبول ولایت و اطاعت از پیامبر(ص) در فرمان مهم غدیر انسان را به بهشت میرساند.
از غدیرخم، هزاروچهارصدواندی میگذرد؛ اما دستور پیامبر(ص) به تعظیم و بزرگداشت غدیر، برای همۀ دورانهاست و اختصاص به زمانی خاص ندارد. پیامبر(ص) دستور داد تا آگاهان و پدران، پیام غدیر را به بیخبران و فرزندان خود تا روز قیامت برسانند؛ ازاینروست که اهلبیتعلیهم السلام همواره با یاد کردن از بزرگی و عظمت غدیر و با دستور دادن به اعمالِ خاص این روز، همگان را به پاسداشت غدیر تشویق کردهاند.
در روز عید غدیر که مصادف با روز جمعه بود، جمعی خدمت امام رضا(ع) رسیدند. حضرت در ضمن سخنانی طولانی فرمود:
این روز، روزی بزرگ است. در آن گشایش انجام شده و رتبۀ مردم بالا میرود. این روزی است که حجت خدا بر مردم آشکار شد. روز کامل شدن دین است. روز عهد خدا با مردم و روز رسوایی انکارکنندگان و منافقان است. روز بیان حقیقت دین است و روز نابودی شیطان. این همان روزی است که مردمان وعده داده شدهاند؛ همان روزی که منافقان از آن روی برمیگردانند. روز راهنمایی و هدایت مردم است؛ روز شیث، ادریس، یوشع و شمعون. روزی است که همه در اماناند.[6]
و پیوسته اسامی این روز را میفرمود و عظمت آن را بیان مینمود.
روزهداری در این روز و اشاره به ثواب بیشمار آن، اطعام دیگران، هدیه دادن به یکدیگر و تبریک گفتن آن به هم، از جمله دستوراتی است که برای تعظیم و بزرگ داشت غدیر داده شده است. همۀ این دستورها به یک هدف صادر شده است. ماندگاری غدیر در میان مردم با پاس داشتن آن ممکن میشود.
حتی فراتر از زمین، در میان آسمانیان و اهل بهشت هم این روز، روز جشن و عید بزرگ است. امام رضا(ع) در بیان احوالات اهل بهشت و ملائکه میفرماید:
روز غدیر در آسمانها، شناختهشدهتر از روی زمین است. در بهشت فردوس، قصری است که با آجرهایی از نقره و آجرهایی از طلا ساخته شده است. در آن قصر، صدهزار گنبد سرخ و صدهزار خیمه از یاقوت سبز وجود دارد. خاک آن از مشک و عنبر است. در آن چهار رودخانه جاری است. رودخانهای از شراب طهور و رودخانهای از آب و رودخانهای از شیر و رودخانهای از عسل.
دور آن قصر، درختانی از انواع میوهها وجود دارد. بر آن درختان پرندگانی است که بدن آنها از لؤلؤ و بالشان از یاقوت است و با صداهایی خوش آواز میخوانند. وقتی روز غدیر فرامیرسد، اهل آسمانها به آن قصر وارد میشوند و تسبیح خدا میگویند و تقدیس میکنند. پس پرندگان در آن به پرواز درمیآیند و خود را به رودخانهها و به مشک و عنبر میزنند.
زمانی که ملائکه جمع میشوند، این پرندگان به پرواز درمیآیند و از مشک و عنبرِ بالهای خود بر سر ملائکه میریزند. ملائکه در آن روز از هدایای عروسی فاطمه(س) به یکدیگر هدیه میدهند. زمانی که روز غدیر به پایان میرسد ندا میآید: «به جایگاههای خود برگردید که شما از بزرگواری محمد و علی، تا سال آینده در امان خواهید بود».[7]
برای بهرهمند شدن از هدایای الاهی در روز غدیر، میبایست مطیع پیامبر(ص) باشیم و از تبلیغ آن و تلاش برای بزرگداشت آن کوتاهی نکنیم.
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّكِينَ بِوَلَايَةِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَ أَوْلَادِهِ الْمَعْصُومِینَعلیهم السلام.
[1] تفسیر عیاشی، ج١، ص٢٩٣.
[2] سورۀ مائده، آیۀ ٣.
[3] مصباح المتهجد، ج٢، ص٧۵۴.
[4] سورۀ توبه، آیۀ ٧٢.
[5] تحف العقول، ص۴٨۴.
[6] مصباح المتهجد، ج٢، ص٧۵۵-٧۵۶.
[7] تهذیب الاحکام، ج۶، ص٢۴.
(تابلوی بهشت غدیر)
…رسیدن به بهشت، شرطی دارد بهنام بندگی خدا؛
بندگی خدا راهی دارد بهنام غدیر؛
پس تنها مسیر رسیدن به بهشت، وفاداری به پیمان غدیر است. ماندگاری در مسیر غدیر، شرط ورود به بهشت است.
…غدیر و بهشت ملازم یکدیگرند. هم اتمام نعمت الاهی که در غدیر انجام شد، یعنی ورود به بهشت، و هم بزرگداشت غدیر بیش از زمین و زمینیان، در بهشت و میان فردوسنشینان جریان دارد؛ آنجا که هر ساله اهل بهشت در قصری با جلال و شکوه، گرد هم آمده و جشنی باعظمت برپا میکنند و از نثارِ عروسی حضرت زهرا؟سها؟ به یکدیگر هدیه میدهند.
وفاداری به غدیر، بزرگداشت غدیر و همراهی با غدیر انسان را به نعمات بهشتی میرساند.